Sakramenty

CHRZEST:

Udzielamy chrztu dzieciom zasadniczo w III niedzielę każdego miesiąca podczas Mszy św. o godzinie 11:00. Jeżeli jednak istnieją przeszkody, które to uniemożliwiają, to udzielamy tego sakramentu w sobotę po Mszy św. o godzinie 17:00/18:30 (zależnie od okresu).

Chrzest dziecka należy zgłosić odpowiednio wcześniej, okazując w kancelarii parafialnej:

• AKT URODZENIA DZIECKA, wydany przez USC.

Konieczne też są następujące informacje:

• data i miejsce urodzenia rodziców dziecka oraz imiona ich rodziców z uwzględnieniem nazwiska panieńskiego matek
• adres zamieszkania rodziców dziecka
• data i miejsce zawartego sakramentu małżeństwa (ślubu kościelnego) rodziców dziecka
• imię, nazwisko i adres zamieszkania matki i ojca chrzestnego
• Jeśli rodzice chrzestni nie są z naszej parafii niezbędne jest zaświadczenie dla ojca lub matki chrzestnej z parafii zamieszkania rodziców chrzestnych
• Gdy dziecko urodzone jest poza granicami Polski – tłumaczenie aktu urodzenia

POUCZENIE CHRZCIELNE:

Odbywa się w pierwszą sobotę każdego miesiąca po wieczornej Mszy św. w kościele. Dotyczy ono rodziców dziecka jak i rodziców chrzestnych, którzy planują chrzest w danym miesiącu. Obejmuje ono krótką katechezę chrzcie oraz informacje praktyczne, jak „znaleźć się” podczas liturgii chrztu.

ZADANIA RODZICÓW CHRZESTNYCH:

Chrzestny jest poręczycielem oraz pomocnikiem przyjmującego chrzest. Jako przedstawiciel rodziny ochrzczonego i Kościoła, ma wspierać rodziców w ich trosce o to, by dziecko ochrzczone doszło do wyznawania wiary i wyrażało ją życiem. Dorosłemu, chrzestny ma pomagać w wytrwaniu w wierze i życiu chrześcijańskim. W czasie obrzędów chrztu wyznaje razem z rodzicami wiarę, w której dziecko otrzymuje chrzest a przy chrzcie dorosłego poświadcza jego wiarę. Stąd kandydat na chrzestnego powinien prowadzić życie zgodne z wiarą, odpowiednie do podejmowanego zadania.

WYMAGANIA DLA RODZICÓW CHRZESTNYCH:

• ukończone 16 lat życia,
• jest katolikiem wierzącym i praktykującym, co potwierdza odpowiednie zaświadczenie ks. proboszcza parafii, z której chrzestny pochodzi,
• przyjął sakrament bierzmowania,
• nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest

Nazwa sakramentu chrztu – „chrzcić” oznacza zanurzać w wodzie. Kto jest ochrzczony, zostaje zanurzony w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim jako „nowe stworzenie” (2Kor 5,17). Określany jest także jako „obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym” (Tt 3,5) i „oświecenie”, ponieważ ochrzczony staje się „synem światłości” (Ef 5,8).

Po swoim zmartwychwstaniu Jezus dał Apostołom nakaz: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” (Mt 28,19-20). Kościół podejmuje to zadanie od dnia Pięćdziesiątnicy (Zesłania Ducha Świętego), udzielając chrztu wierzącym w Jezusa Chrystusa. Istotny obrzęd tego sakramentu polega na polaniu głowy kandydata wodą lub zanurzeniu go w wodzie z równoczesnym wezwaniem Trójcy Świętej. (j.w.)

Dzieci, rodząc się ze skażoną grzechem pierworodnym naturą, potrzebują nowego narodzenia w chrzcie, aby zostały wyzwolone z mocy ciemności i przeniesione do Królestwa wolności dzieci Bożych.

Od każdego przyjmującego chrzest żąda się wyznania wiary, wypowiedzianego osobiście w przypadku osoby dorosłej, lub przez rodziców i Kościół w przypadku dziecka. Rodzice chrzestni i cała wspólnota kościelna również ponoszą częściowo odpowiedzialność za przygotowanie do chrztu jak i za rozwój wiary i zachowanie łaski otrzymanej na chrzcie.

Chrzest jest konieczny do zbawienia dla tych, którym była głoszona Ewangelia i którzy mieli możliwość proszenia o ten sakrament. Ponieważ Chrystus umarł dla zbawienia wszystkich, mogą być zbawieni, chociaż nie przyjęli chrztu, ci, którzy ponoszą śmierć z powodu wiary (chrzest krwi), katechumeni i wszyscy ludzie, którzy pod wpływem łaski, nie znając Chrystusa i Kościoła, szczerze szukają Boga i starają się pełnić Jego wolę (chrzest pragnienia). Jeśli chodzi o dzieci zmarłe bez chrztu, Kościół w swojej liturgii może tylko polecać je Bożemu Miłosierdziu.

Chrzest odpuszcza grzech pierworodny, wszystkie grzechy osobiste, a także wszelkie kary za grzech; przez łaskę uświęcającą, łaskę usprawiedliwienia daje uczestnictwo w Boskim życiu Trójcy Świętej, jednocząc z Chrystusem i włączając w Jego Kościół; daje uczestnictwo w kapłaństwie Chrystusa i stanowi podstawę wspólnoty między wszystkimi chrześcijanami; obdarowuje cnotami teologalnymi i darami Ducha Świętego. Ochrzczony przynależy na zawsze do Chrystusa: zostaje opieczętowany niezatartym duchowym znamieniem (charakterem).

Imię jest bardzo ważne, bowiem Bóg wzywa każdego po imieniu, w jego jedyności. Podczas chrztu chrześcijanin otrzymuje swoje imię w Kościele; może to być imię jakiegoś świętego, który będzie dla niego wzorem świętości oraz będzie wstawiać się za niego u Boga.

BIERZMOWANIE:

Termin bierzmowania ustala w każdym roku biskup diecezjalny.

Bezpośrednie przygotowanie kandydatów rozpoczyna się pod koniec roku szkolnego siódmej klasy szkoły podstawowej – właściwa informacja podawana jest w bieżących ogłoszeniach.

INDEKSY KANDYDACI DO BIERZMOWANIA OTRZYMUJĄ, NA ZAKOŃCZENIE 6 KLASY SZKOŁY PODSTAWOWEJ, PODCZAS LITURGII.

W miesiącu kwietniu-maj należy u katechety złożyć niezbędne informacje (imię i nazwisko kandydata, imiona rodziców, data urodzenia, data i miejsce chrztu, imię i nazwisko rodziców chrzestnych, adres zamieszkania kandydata oraz parafię) Niezbędna jest również zdjęcie (jak do legitymacji szkolnej)

Katecheta wpisuje też ocenę końcowo roczną z religii.

Przez kolejne 3 klasy szkoły podstawowej kandydaci kształtują swoje sumienie, między innymi przez comiesięczną spowiedź, odnotowywaną w tabelach indeksu.

W indeksach kandydaci do bierzmowania zobowiązani są zapisywać także oceny z religii uzyskiwane w poszczególnych latach nauki w szkole podstawowej i szkole średniej.

INDEKS NALEŻY SZANOWAĆ, JAKO ISTOTNY DOKUMENT PRZEDKŁADANY W KANCELARII PARAFIALNEJ PRZEZ KANYDATÓW DO MAŁŻEŃSTWA.

Katechezy – spotkania mają miejsce w sali katechetycznej nad zakrystią i dostosowane są do planu zajęć szkolnych kandydatów, aby z nim nie kolidowały.

Wymagania stawiane kandydatom:

• systematyczny udział w katechezie szkolnej
• comiesięczna spowiedź
• udział w spotkaniach formacyjnych w parafii
• pozytywna ocena z egzaminu parafialnego
• okazanie świadectwa chrztu, jeśli miało ono miejsce poza parafią bierzmowania
• spełnienie innych wymagań przedstawionych kandydatom na początku każdego roku formacyjnego

Wymagania dla świadków bierzmowania:

• ukończone 16 lat życia
• przyjęty sakrament bierzmowania
• życie zgodne z chrześcijańską wiarą

BIERZMOWANIE OSÓB DOROSŁYCH W DIECEZJI RZESZOWSKIEJ

Bierzmowanie odbywa się w II PIĄTEK KAŻDEGO MIESIĄCA na Mszy św. o 19:00 (maj – wrzesień) lub o 18:00 (październik – kwiecień) w kościele farnym w Rzeszowie.

1. Kandydaci wraz ze świadkami, zaopatrzeni w świadectwo przygotowania do sakramentu Bierzmowania orazkartę do Bierzmowania, zgłaszają się w zakrystii na pół godziny przed rozpoczęciem Mszy św.
2. Kartę do Bierzmowania wydaje ksiądz przygotowujący daną osobę do przyjęcia sakramentu. Na karcie winna być pieczęć parafialna.
3. Kandydaci wraz ze świadkami powinni wyspowiadać sięodpowiednio wcześniej, aby mogli w pełni uczestniczyć we Mszy św.
4. Parafia Farna dokonuje odpowiedniego zapisu w księdze bierzmowanych i przesyła Świadectwa Bierzmowania do właściwych parafii.

W Starym Testamencie Prorocy zapowiadali, że Duch Pana spocznie na oczekiwanym Mesjaszu i na całym ludzie mesjańskim. Całe swoje życie i całe swoje posłanie Jezus urzeczywistniał w pełnej jedności z Duchem Świętym. Apostołowie zostali napełnieni Duchem Świętym w dniu Pięćdziesiątnicy i zaczęli głosić „wielkie dzieła Boże” (Dz 2,11). Przez obrzęd wkładania rąk przekazywali dar Ducha Świętego nowo ochrzczonym. W ciągu wieków Kościół dalej żył i żyje Duchem Świętym i przekazuje Go swym dzieciom.

Bierzmowanie – confirmatio – utwierdza chrzest i umacnia łaskę chrzcielną. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie Krzyżmem świętym, którego dokonuje się wraz z nałożeniem ręki i przez słowa sakramentalne, właściwe temu obrzędowi. Namaszczane jest czoło ochrzczonego i towarzyszą temu słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”.

Skutkiem sakramentu bierzmowania jest specjalne wylanie Ducha Świętego, jak to, które zostało udzielone w dniu Pięćdziesiątnicy. Wyciska ono w duszy niezatarte znamię – charakter, przynosi wzrost łaski chrzcielnej: zakorzenia głębiej w synostwie Bożym, ściślej jednoczy nas z Chrystusem i Jego Kościołem; pomnaża w nas dary Ducha Świętego; udziela specjalnej mocy do wyznawania wiary chrześcijańskiej.

EUCHARYSTIA:

Eucharystia jest Ofiarą Ciała i Krwi Pana Jezusa, którą On ustanowił, aby w niej na całe wieki, aż do swego przyjścia, utrwalić Ofiarę Krzyża i tak powierzyć Kościołowi pamiątkę swej Męki i Zmartwychwstania. jest znakiem jedności, więzią miłości, ucztą paschalną, podczas której przyjmujemy Chrystusa, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały.

Jezus ustanowił Eucharystię w Wielki Czwartek, „tej nocy, kiedy został wydany” (1Kor 11,23), celebrując ze swoimi Apostołami Ostatnią Wieczerzę. Zgromadziwszy swoich Apostołów w Wieczerniku, Jezus wziął w swoje ręce chleb, połamał go i podał im, mówiąc: „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane”. Następnie wziął w swoje ręce kielich z winem, mówiąc: „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”.

Eucharystia jest źródłem i szczytem całego życia chrześcijańskiego. jest szczytem działania, przez które Bóg uświęca świat, a jednocześnie szczytem kultu, jaki ludzie oddają Bogu. W Eucharystii zawiera się całe dobro duchowe Kościoła: sam Chrystus – nasza Pascha. Urzeczywistnia ona komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego. Przez celebrację Eucharystii jednoczymy się już teraz z liturgią niebieską i antycypujemy życie wieczne.

Niezgłębione bogactwo tego sakramentu wyrażane jest przez wiele różnych nazw, które ukazują pewien jego szczególny aspekt. Najczęściej nazywa się go: Eucharystią, Mszą świętą, Wieczerzą Pańską, Łamaniem Chleba, Zgromadzeniem eucharystycznym, Pamiątką Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana, Najświętszą Ofiarą, Świętą i Boską Liturgią, świętymi tajemnicami, Najświętszym Sakramentem ołtarza, Komunią Świętą.

Celebrowanie Eucharystii rozwija się w dwóch zasadniczych częściach, które stanowią razem jeden i ten sam akt kultu: w liturgii słowa, która obejmuje głoszenie i słuchanie słowa Bożego; i w liturgii eucharystycznej, która obejmuje przygotowanie chleba i wina, modlitwę eucharystyczną zawierającą słowa konsekracji i komunię.

Przewodniczyć Eucharystii może tylko kapłan, który działa w osobie Chrystusa – Głowy i w imieniu Kościoła.

Eucharystia jest pamiątką, ponieważ uobecnia i aktualizuje ofiarę, którą Chrystus złożył Ojcu raz na zawsze na krzyżu za całą ludzkość. Ofiara Chrystusa na krzyżu i ofiara Eucharystii są jedną ofiarą. Jedna i ta sama jest Hostia i ten sam ofiarujący, tylko sposób ofiarowania jest inny: w sposób krwawy na krzyżu, w sposób bezkrwawy w Eucharystii.

Jezus Chrystus jest obecny w Eucharystii prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie: z Ciałem i Krwią, wraz z duszą i Bóstwem. jest w niej obecny pod postaciami eucharystycznymi chleba i wina, cały Chrystus Bóg i człowiek.

Eucharystyczna obecność Chrystusa trwa dopóty, dopóki trwają postacie eucharystyczne.

Sakramentowi Eucharystii należy się kult uwielbienia, czyli latrii, który przysługuje tylko Bogu, nie tylko podczas obrzędów Mszy świętej, ale i poza nią. Kościół z największą starannością przechowuje konsekrowane Hostie, zanosi je chorym i innym osobom nie mogącym uczestniczyć we Mszy świętej, wystawia je do publicznej adoracji wiernych, obnosi w procesjach i zachęca do nawiedzania i adoracji Najświętszego Sakramentu przechowywanego w tabernakulum.

Kto chce przyjąć Komunię świętą, powinien być w pełni włączony w Kościół i znajdować się w stanie łaski, to jest bez świadomości grzechu śmiertelnego. Jeśli ktoś ma świadomość, że popełnił grzech ciężki, powinien przed przyjęciem Komunii świętej przystąpić do sakramentu pojednania. ważne jest też skupienie i modlitwa, zachowanie ustanowionego przez Kościół postu (nic nie jeść i nie pić na 1 godzinę przed Komunią świętą), postawa zewnętrzna (gesty, ubranie), będące wyrazem szacunku dla Chrystusa. W ciągu jednego dnia Komunię świętą można przyjąć dwukrotnie, ale drugi raz wymaga uczestnictwa w całej Mszy świętej.

Kościół wyraża troskę, aby wierni podczas sprawowania Eucharystii nie tylko byli obecni, ale uczestniczyli świadomie, pobożnie i czynnie, posilając się przy Stole Ciała Pańskiego. Do przyjmowania Komunii św. Kościół zobowiązuje wiernych przynajmniej raz w roku w okresie wielkanocnym.

Przygotowanie do Pierwszej Komunii św. ma miejsce w klasie drugiej szkoły podstawowej i obejmuje katechezę dzieci w szkole oraz spotkania formacyjne z rodzicami w parafii.

Uroczystość Pierwszej Komunii św. ma miejsce w naszej parafii w trzecią niedzielę maja podczas Mszy św. o godzinie 11:00.

Rocznicę Pierwszej Komunii św. dzieci przeżywają w czwartą niedzielę maja podczas Mszy św. o godzinie 11:00.

SPOWIEDŹ:

Od poniedziałku do soboty istnieje możliwość skorzystania z sakramentu spowiedzi – rano od 6:00 oraz po południu pół godziny przed mszą wieczorną 16:30 lub 18:00 (zależnie od okresu)

SPOWIEDŹ PIERWSZOPIĄTKOWA

Jak wyżej. Dodatkowo w czwartek i piątek po południu od  16:00 lub 17:00, Spowiedź popołudniowa w pierwszy piątek połączona jest z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i możliwością osobistej Adoracji.

Spowiedź w Hadykówce i Mechowcu 30 minut przed Mszą świętą.

SPOWIEDŹ CHORYCH

W każdą pierwszy piątek miesiąca podczas odwiedzin w domach chorych, zgłoszonych wcześniej w zakrystii, godziny odwiedzin są podawane na bieżąco w ogłoszeniach parafialnych.

Podczas rekolekcji parafialnych oraz z okazji Światowego Dnia Chorych – pół godziny przed wyznaczoną dla chorych Mszą świętą.

SPOWIEDŹ GENERALNA

Zawsze istnieje też możliwość ustalenia z księdzem spowiedzi indywidualnej, np spowiedzi generalnej obejmującej całe życie albo jakąś jego część. Zachęcamy do takiej spowiedzi osoby, które z różnych powodów, przez długie lata nie korzystały z tego sakramentu albo też z okazji podejmowania ważnych decyzji życiowych czy ważnych wydarzeń (bierzmowanie, rekolekcje przedmaturalne, rekolekcje parafialne, Msze o uzdrowienie i uwolnienie, sakrament małżeństwa, poważna operacja itp.). Wówczas ustala się datę i dogodny czas. Jeśli ktoś z różnych powodów obawiałby się ludzkiej opinii (np. „ale się długo spowiadał, pewnie miał straszne grzechy) spowiedź taka może mieć miejsce poza kościołem, w Oratorium (kaplicy) na plebanii.

Sakrament pokuty, pojednania, przebaczenia, spowiedzi, nawrócenia – to różne nazwy tego samego sakramentu, w którym Chrystus poprzez Kościół kontynuuje dzieło uzdrawiania i zbawiania.

Nowe życie w łasce, otrzymane na chrzcie, nie usuwa słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu (pożądliwości). Chrystus ustanowił więc ten sakrament w celu nawrócenia ochrzczonych, którzy oddalili się od Niego przez grzech. Zmartwychwstały Pan ustanowił ten sakrament, gdy wieczorem w dniu Paschy ukazał się swoim Apostołom i rzekł do nich: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. (J 20,19)

Pokuta jest poruszeniem skruszonego serca, dotkniętego łaską Bożą, pobudzającą do odpowiedzi na miłosierną miłość Boga. Zakłada ból i odwrócenie się od popełnionych grzechów, mocne postanowienie, by już więcej nie grzeszyć w przyszłości oraz ufność w pomoc Bożą. Żywi się nadzieją na miłosierdzie Boże.

Sakrament pojednania obejmuje 2 istotne elementy: akty człowieka, który się nawraca pod działaniem Ducha Świętego i rozgrzeszenie kapłana, który w imię Jezusa Chrystusa udziela przebaczenia grzechów i ustala sposób zadośćuczynienia.

Akty penitenta to: staranny rachunek sumienia, żal (skrucha), który jest doskonały, gdy jego źródłem jest miłość Boga, lub niedoskonały, jeśli opiera się na innych motywach i zawiera postanowienie niegrzeszenia więcej; spowiedź, która polega na wyznaniu grzechów wobec kapłana; zadośćuczynienie bądź wypełnienie pewnych aktów pokutnych, które spowiednik nakłada na penitenta, by naprawił szkody wyrządzone przez grzech.

Należy wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, które nie zostały jeszcze wyznane, a których jesteśmy świadomi po starannym zbadaniu swojego sumienia. Wyznanie grzechów ciężkich jest jedynym zwyczajnym sposobem uzyskania ich odpuszczenia.

Chrystus powierzył posługę pojednania swoim Apostołom, ich następcom – biskupom oraz prezbiterom, którzy są znakiem i narzędziem miłosierdzia i sprawiedliwości Bożej.

Biorąc pod uwagę delikatny charakter i wielkość tej posługi oraz szacunek należny osobom, każdy spowiadający kapłan zobowiązany jest bez wyjątku i pod bardzo surowymi karami do zachowania pieczęci sakramentalnej, to jest do absolutnej tajemnicy odnośnie grzechów poznanych na spowiedzi.

Skutkami sakramentu pokuty są: pojednanie z Bogiem, a więc odpuszczenie grzechów; pojednanie z Kościołem, odzyskanie łaski, jeśli została utracona; darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne i darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych będących skutkiem grzechu; pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa; wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.

NAMASZCZENIE CHORYCH:

Gdy chrześcijanin zostaje dotknięty ciężką chorobą, może otrzymać święte namaszczenie, przez które sam Chrystus pokrzepia chorego swoją łaską.

Sakramentu namaszczenia udzielamy uroczyście z okazji Dnia Chorego, podczas drugiego dnia odpustu ku czci Przemienia Pańskiego (sierpień) oraz na każde indywidualne wezwanie.

Sakramentu namaszczenia chorych, zgodnie z Kodeksem Prawa Kanonicznego udziela się wiernym znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości. Można ten sakrament powtarzać tyle razy, ile sytuacja chorego będzie wymagała, zwłaszcza, jeśli jego stan pogarsza się.

Nie wolno udzielać sakramentu namaszczenia chorym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.

Ponadto w każdą pierwszy piątek miesiąca uprzednio zgłoszeni chorzy mają możliwość spowiedzi i przyjęcia Komunii św. u siebie w domu.

MAŁŻEŃSTWO:

Narzeczeni, którzy planują przyjęcie sakramentu małżeństwa mają obowiązek zgłosić się do kancelarii parafialnej na 3 miesiące przed datą ślubu celem spisania protokołu przedmałżeńskiego. Na to spotkanie winni przynieść:

• świadectwo chrztu i bierzmowania (ważne jest pół roku od daty jego wystawienia)
• świadectwo katechizacji przedmałżeńskiej – KURS PRZEDMAŁŻEŃSKI PROWADZIMY CO ROKU PRZEZ 6 SOBÓT NA WIOSNĘ (SZCZEGÓŁY W BIEŻĄCYCH OGŁOSZENIACH). W OKRESIE WIELKIEGO POSTU
• zaświadczenie katechizacji przedślubnej (3 spotkania, 1 raz w miesiącu) – KATECHEZY PRZEDŚLUBNE ODBYWAJĄ SIĘ W KAŻDĄ TRZECIĄ NIEDZIELĘ MIESIĄCA O GODZINIE 10:00 I OBEJMUJĄ NAJPIERW MSZĘ ŚWIĘTĄ (9:00) A PÓŹNIEJ SPOTKANIE W PORADNI RODZINNEJ
• indeks formacji młodzieży lub świadectwa uczestnictwa w katechizacji szkolnej
• dokumenty z USC
• dowody osobiste
• Sakramentu małżeństwa NIE błogosławimy w piątki

O innych koniecznych dokumentach, narzeczeni zostaną poinformowani podczas spotkania w kancelarii.

PARAFIALNY KURS PRZEDMAŁŻEŃSKI MOŻE BYĆ ZASTĄPIONY DNIEM SKUPIENIA LUB REKOLEKCJAMI DLA NARZECZONYCH, PROWADZONYMI W DOMU REKOLEKCYJNYM DIECEZJI RZESZOWSKIEJ

SZCZEGÓŁOWE INFORMACJE MOŻNA ZNALEŹĆ NA STRONIE DIECEZJI W WITRYNIE – WWW.RODZINA.RZESZOW.PL

Bóg, który jest miłością i stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości. Stwarzając mężczyznę i kobietę, powołał ich w małżeństwie do głębokiej wspólnoty życia i miłości, tak, że „już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19,6). Błogosławiąc im, Bóg powiedział: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się” (Rdz 1,28).

Przymierze małżeńskie mężczyzny i kobiety zostało ustanowione przez Stwórcę i wyposażone we własne prawa. Z natury jest ono nastawione na dobro małżonków, a także na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Przymierze małżeńskie jest według pierwotnego zamysłu Boga nierozerwalne, jak sam oświadcza Jezus Chrystus: „Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela” (Mk 10,9).

Z powodu grzechu pierworodnego, którego skutkiem było zerwanie pierwotnej komunii mężczyzny i kobiety, danej przez Boga, związek małżeński jest często zagrożony niezgodą i niewiernością. Jednakże Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu nie odmawia mężczyźnie i kobiecie swej łaski, aby mogli urzeczywistnić jedność ich życia według pierwotnego zamysłu Bożego.

Jezus Chrystus przywrócił pierwotny porządek zamierzony przez Boga i daje łaskę do przeżywania małżeństwa w nowym – sakramentalnym wymiarze, które jest znakiem Jego oblubieńczej miłości do Kościoła: „Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował swój Kościół” (Ef 5,25)

Zgoda małżeńska (przysięga) jest wyrażeniem przez mężczyznę i kobietę woli do wzajemnego i trwałego oddania się, w celu życia w przymierzu wiernej i płodnej miłości. Ponieważ zgoda „stwarza małżeństwo”, jest ona nieodzowna i niezastąpiona. Aby małżeństwo było ważne, zgoda musi mieć za przedmiot prawdziwe małżeństwo, być aktem ludzkim, świadomym i wolnym, podjętym nie pod przemocą czy przymusem.

Sakrament małżeństwa rodzi między małżonkami węzeł wieczysty i wyłączny. Zgoda, przez którą małżonkowie oddają się sobie i przyjmują wzajemnie, zostaje przypieczętowana przez samego Boga. Dlatego zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane. Ponadto sakrament ten udziela małżonkom koniecznej łaski do osiągnięcia w życiu małżeńskim świętości oraz odpowiedzialnego przyjęcia dzieci i ich wychowania.

POGRZEB:

By dokonać formalności związanych z pogrzebem, należy zgłosić się do kancelarii parafialnej z AKTEM ZGONU osoby zmarłej. W kancelarii ustala się datę i godzinę Mszy św. żałobnej. Najczęściej ciało zmarłego przywozi się do kościoła na pół godziny przed Mszą św. Najbliżsi i uczestnicy pogrzebu odmawiają wówczas różaniec. Po zakończonej Mszy św. ciało zmarłego odprowadzane jest do samochodu – karawanu i transportowane na cmentarz komunalny. Wszyscy uczestnicy indywidualnie lub podstawionym przez rodzinę autobusem, również przejeżdżają na cmentarz. Kondukt pogrzebowy ustawia się przed bramą cmentarną i stąd rusza do miejsca pochowania ciała zmarłego.

Dla zachowania porządku, uwzględniając przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, Kan.222 §1 i §2, mówiący o obowiązku zaradzania potrzebom Kościoła przez wiernych i godziwym utrzymaniu szafarzy oraz uwzględniając potrzeby materialne uboższych parafii a także, w odniesieniu do parafii miejscowej, biorąc pod uwagę wolne terminy dla innych osób zamawiających intencje mszalne, odprawiane są tylko msze św. od najbliższej rodziny spośród zamówionych z okazji pogrzebu. Pozostałe zostają przekazane do odprawienia w innym terminie, poza naszą parafią. Zarządzanie zamówionymi przez  osoby intencjami mszalnymi należy do duszpasterzy parafii. Nie są one własnością rodziny zmarłego, stąd nie może ona decydować, gdzie te intencje mają być odprawione.

DLA WSZYSTKICH PRZEŻYWAJĄCYCH BÓL PO STRACIE SWOICH BLISKICH, OPRÓCZ MODLITWY, ZAPRASZAMY DO ZAPOZNANIA SIĘ ZE SPECJALNĄ STRONĄ, POŚWIĘCONĄ TEMATOWI ŚMIERCI. ZNALEŹĆ TU MOŻNA WIELE KRZEPIĄCYCH TREŚCI A JEDNOCZEŚNIE ZGODNYCH Z KATOLICKĄ WIARĄ.

WWW.POTAMTEJSTRONIE.PL

PRZYPOMINAMY, że za zmarłych możemy zyskiwać ODPUSTY, czyli darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy (Kodeks Prawa Kanonicznego Kan. 992).

Odpusty otrzymuje wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia, autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynienia Chrystusa i świętych. Odpust jest cząstkowy albo zupełny (Kan.993), zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości. Każdy wierny może zyskiwać odpusty albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa (Kan. 994). Ten tylko jest zdolny do uzyskania odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych czynności (Kan.996 §1). Aby ktoś zdolny do uzyskania odpustów rzeczywiście je uzyskał, powinien mieć przynajmniej intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności (Kan. 996 §2).

ODPUST MOŻNA ZYSKAĆ CODZIENNIE TYLKO 1 I TYLKO ZA SIEBIE LUB ZA JEDNĄ DUSZĘ ZMARŁEGO. NIE MOŻNA UZYSKAĆ ODPUSTU ZA KOGOŚ ŻYJĄCEGO.

ODPUSTY ZUPEŁNE, KTÓRE MOŻNA ZYSKIWAĆ CODZIENNIE:

1. Za odprawienie Adoracji Najświętszego Sakramentu przez pół godziny. Sposób Adoracji nie jest określony ani nie ma warunku, by Najświętszy Sakrament był wystawiony.
2. Za pobożne czytanie Pisma świętego przez pół godziny z należytym szacunkiem dla Słowa Bożego i traktowanie tej czynności jako czytanie duchowne.
3. Za odprawienie Drogi Krzyżowej pod następującymi warunkami: odprawić Drogę Krzyżową w miejscu, gdzie jest ona prawnie ustanowiona; trzeba rozmyślać Mękę Pana Jezusa (nie ma konieczności, by treścią rozmyślania były poszczególne stacje); trzeba przechodzić od jednej stacji do drugiej; jeśli Drogę Krzyżową odprawia się publicznie i trudno wszystkim obecnym przechodzić do stacji, bez wywoływania zamieszania, wystarczy, gdy do stacji przechodzi przewodniczący, a inni wierni pozostają na swoim miejscu (nie ma obowiązku powstawania i klękania przy każdej stacji); Kto w ten sposób z powodu słusznej przeszkody: choroby, podróży, zamknięcia Kościoła itp. nie może odprawić Drogi Krzyżowej według podanych warunków, zyska odpust zupełny, jeżeli przez przynajmniej pół godziny odda się pobożnemu czytaniu lub rozważaniu Męki Pana Jezusa.
4. Za odmówienie cząstki Różańca (5 dziesiątków) w kościele, w kaplicy, w rodzinie, w społeczności zakonnej, w stowarzyszeniu pobożnym. Należy odmówić te 5 dziesiątków bez przerwy; do modlitwy ustnej trzeba dodać rozmyślanie odmawianych tajemnic; przy publicznym odmawianiu należy zapowiadać poszczególne tajemnice.

ODPUSTY CZĄSTKOWE:

1. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeżeli w czasie spełniania swoich obowiązków i w trudach życia, wznosi myśl do Boga z pokorną ufnością, dodając jakiś akt strzelisty, chociażby tylko w myśli. Np. Jezu ufam Tobie! ; Boże ratuj! ; Maryjo pomóż! ; Św. Faustyno módl się za nami!
2. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeżeli powodowany motywem wiary, przyjdzie z pomocą potrzebującym współbraciom, pomagając im osobiście albo ze swoich dóbr. Są obdarzone odpustem cząstkowym wszystkie uczynki miłosierne względem duszy i ciała. Nie może być to jednak z powodu współczucia, chęci uwolnienia się od natręctwa, zdobycia uznania itp. oraz bliźni potrzebuje faktycznie pomocy.
3. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, gdy w duchu pokuty powstrzymuje się od rzeczy godziwej a sobie przyjemnej. Warunkiem uzyskania tego odpustu jest odmówienie sobie czegoś, co jest dla danej osoby przyjemne, a co samo w sobie jest godziwe albo przynajmniej obojętne pod względem moralnym. Konieczna jest tu intencja – chęć chrześcijańskiego umartwienia się. Np. odmówienie sobie słodyczy, pokarmu, telewizji, itp.
4. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego za nawiedzenie Najświętszego Sakramentu. (krótka modlitwa w kościele)
5. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego za każdym razem gdy czyta Pismo święte mniej niż pół godziny.
6. Ponadto odpust cząstkowy można zyskać za: wzbudzenie w sobie Aktów wiary, nadziei i miłości (Wierzę w Ciebie Boże żywy…; Ufam Tobie, boś Ty wierny…; Boże choć Cię nie pojmuję… ); przyjęcie Komunii Świętej Duchowej; uczenie się albo nauczanie Katechizmu; uczestnictwo w publicznie odprawianych Nowennach przed Bożym Narodzeniem, Zesłaniem Ducha Świętego, Niepokalanym Poczęciem NMP; odprawianie rozmyślania; przeżegnanie się z wymówieniem towarzyszących temu słów; odmówienie Anioł Pański a w czasie Wielkanocnym Królowo Nieba ; odmówienie Duszo Chrystusowa, Wierzę w Boga, Psalmu 129, Litanii zatwierdzonej dla całego Kościoła, Wieczny odpoczynek, Witaj Królowo, Pod Twoją obronę, O Stworzycielu Duchu przyjdź, Pomnij – modlitwa św. Bernarda.